Gedachten bij "intolerantie"

Ik las vandaag het volgende bericht: "Extremistische moslims hebben op 26 juni in Bangladesh tien ex-moslims in elkaar geslagen, die zich twee weken eerder, samen met 32 anderen, hadden laten dopen in de rivier. De tien bekeerlingen werden met stokken in elkaar geslagen. Ook gooiden de belagers bakstenen naar hen toe en dreigden ze hun huizen in brand te steken. Twee werden er met de dood bedreigd. Sommige slachtoffers moesten in het ziekenhuis behandeld worden. De volgende dag kwamen de extremisten terug om de christenen te vertellen dat ze binnen 24 uur hun huizen moesten verlaten. Anders zouden die in brand worden gestoken. Aanvankelijk weigerde de politie de aangifte van het geweld op te nemen, maar later heeft de politie toch een speciaal team in het dorp gestationeerd om de christenen te beschermen. Het team zou er drie maanden blijven. Hopelijk zijn dan de gemoederen bedaard." Wat een extreme vorm van geloofsdwang! Wat een druk op anderen om zich aan te passen! Wie zich zelf een beetje kent herkent er in ieder geval iets van! Wij willen graag dat anderen denken zoals wij. Daar waar dat zo is schept dat een band en ten diepste vermindert het ons existentiële gevoel van eenzaamheid enigszins. Meestal staan we daar niet zo bij stil, toch is het wel zo, denk ik. Wij "groeien" allemaal als we een positieve reactie krijgen op wat wij zeggen of schrijven. Daar zijn we blij mee. Het begint al heel jong! Ik herinner me een eigen uitspraak van zo'n ca 47 jaar geleden: "Als jij mijn tekening mooi vindt, vind ik de jouwe ook mooi!" Herkenbaar? Afhankelijk van de vraag waar we "staan" zullen we verschillend reageren op bovenstaand geweldsrapport. Als christen grijpt je zo iets aan. Gelukkig kun je daar ook iets mee. Door het wereldwijd bidden voor medechristenen gebeurt er iets, geloven wij. Jezus heeft ook gezegd dat we in de wereld verdrukking zullen hebben ook al kan die verdrukking op verschillende wijzen tot uiting komen. Als christenen weten we dat het ook gaat om een geestelijke strijd achter de coulissen, iets wat we niet zien, maar daarom nog wel een feit is. De Bijbel licht soms een tipje op van wat in de onzienlijke wereld gebeurt. Wie geen christen is denkt al heel gauw in termen van religieus fundamentalisme, heeft er niet zo veel mee; reageert veel meer op ellendige werkomstandigheden voor kinderen in China of India. Toch? En laten we eerlijk zijn christenen reageren eveneens minder als we lezen over onlusten tussen Sikhs en moslims. Dat is wel begrijpelijk – het hemd is nader dan de rok – maar gelijktijdig niet helemaal eerlijk. Geloofsdwang is fout of het nu christenen of wie dan ook betreft. Misschien is het beter om het maar opvattingintolerantie te noemen, want iedereen heeft meer of minder moeite met het horen van opvattingen die niet met de zijne stroken en reageert daar meer of minder heftig op. Het is goed om te beseffen dat we allemaal aan deze diep menselijke kwaal van intolerantie lijden. Wie meent te kunnen wijzen naar anderen, wijst doorgaans met meer vingers naar zich zelf! Daarmee niet gezegd dat we extreme vormen van repressie moeten laten voor wat het is. Laat ieder doen wat hij daarin meent te moeten doen! Het ging me op dit moment echter om de andere kant van de medaille.

Wil je reageren? Schrijf gerust naar thv@fastmail.com Elke serieuze reactie wordt beantwoord!