Vorige week viel mijn oog op een Zweedse TV-documentaire die binnenkort zou worden getoond. De titel van de documentaire luidde Hur kunde hon? (Hoe kon ze?) Vandaag nam ik even tijd om daar naar te kijken. Ik weet niet of ie ook van buiten Zweden te zien is... maar dat hoor ik vast wel van iemand :)
Eigenlijk hoor je niet meer zo veel over HIV en aids tegenwoordig, is mijn beleving. Er zijn nu bovendien zoveel virusremmende middelen die het uitbreken van de ziekte aids tot een minimum beperken dat je met HIV zelfs op een normale manier oud kunt worden, hoorde ik, mits ..... je maar je dagelijkse medicijnen inneemt.....
De documentaire ging over een vrouw die als 19-jarige een tijd als aupair in Frankrijk werkte, daar verliefd werd en naief als ze was HIV opliep, iets wat enorme consequenties voor haar leven zou krijgen. Dat speelde halverwege de jaren tachtig. Ze werd ziek waarbij HIV geconstateerd werd met als uitzicht : nog een jaar te leven! Gelukkig ontwikkelde ze evenwel geen aids en met medicijnen bleek de zaak goed onder controle te kunnen blijven. In de praktijk wisten alleen haar behandelend arts en haar ouders dat ze HIV-besmet was.... Hoewel ze jaren lang met de gedachte leefde alleen te zullen blijven, verdrong ze haar feitelijke toestand en probeerde te leven als ieder ander. Ze trouwde en kreeg twee kinderen, maar had hem uit angst niets verteld over het feit dat ze HIV-positief was en dat hij daarmee een groot risico liep ook HIV te krijgen.
Een jaar of vijf later komt de zaak
echter aan het licht als ze een inwendige ontsteking krijgt en dan voor de behandelend arts duidelijk is hoe risicovol dit echtpaar leeft. Ze wordt aangemoedigd alsnog over haar HIV-besmetting aan haar man te vertellen.... Dat valt echter helemaal verkeerd... Hij verlaat aan en brengt een aanklacht tegen haar in, krijgt bovendien het alleenvoogdschap over de twee kinderen. Bovendien wordt ze veroordeeld tot 2,5 jaar gevangenis voor het opzettelijk in gevaar brengen van andermans leven.....
In de documentaire wordt duidelijk hoezeer zij gebukt gaat onder de gevolgen van haar naïviteit als 19-jarige. Hier gaat letterlijk op: "één moment van onbedachtzaamheid, kan maken dat men jaren schreit". De vrouw die de film maakte laat wel duidelijk blijken dat zij het algemene oordeel in de maatschappij erg hard vindt en dat er meer aandacht moet komen voor het lot van hen die met HIV-besmet zijn. De reacties op bloggen naar aanleiding van deze documentaire zijn sterk gemengd. Een deel vindt dat ze alleen maar als slachtoffer wordt gepresenteerd terwijl ze hoe dan ook vooral ook dader is; anderen leggen meer de nadruk op het feit dat man noch kinderen feitelijk met het HIV-virus zijn besmet, ofwel waarom zou ze gestrafd moeten worden?
De enorme druk en angst om wat er zal gebeuren als haar situatie bekend wordt bij anderen ervoer ze als ondraaglijk en ze besloot daarom om haar situatie mede via deze weg bekend te maken. Onderzoek heeft uitgewezen dat maar een zeer klein deel van hen die HIV-positief zijn dit naar buiten brengen. De meesten kiezen ervoor in de anonimiteit te blijven.... alleen te blijven met hun vreselijke geheim en hun angsten voor wat mogelijk komen gaat.
Eigen reflectie
Eigenlijk was ik wat verbaasd dat HIV toch nog zo'n enorm stigma blijkt te hebben. Vreemd eigenlijk vooral omdat de normen met betrekking tot sexualiteit al sinds eind jaren zestig enorm zijn geliberaliseerd, alles kan, alles mag vandaag. Dat het oplopen van een HIV-besmetting kennelijk dan toch nog zo veel weerstanden oproept bij de buitenwereld lijkt dan wat tegenstrijdig.
Iedereen moet feitelijk alles maar kunnen doen, maar als het tegen zit, dan wordt je door de maatschappij wel uitgespuwd... Het doet me denken aan de verloren zoon die als z'n geld op is door al z'n vrienden wordt verlaten... (zie Luk.15)
De hoofdoorzaak van deze HIV-problematiek komt m.i. uit een verkeerde visie op sexualiteit die mensen ertoe brengt gemakkelijk te denken over kortdurende relaties, abortussen en alle consequenties die daarmee verband houden. Daarnaast is deze vrouw in het verlengde daarvan uiteraard zowel slachtoffer als dader. Als je hoort dat deze vrouw permanent worstelt met haar schuld, zou ik haar heel graag willen vertellen dat haar schuldgevoel weliswaar terecht is, maar dat er desondanks bevrijding is door de liefde van de Heiland die ook haar geldt, die altijd vergeeft, die ons zijn eeuwige rust en diepe vrede wil schenken.
Het is beslist ook belangrijk om jeugd zo veel als daartoe mogelijkheid is, te waarschuwen voor deze verkeerde visie op sexualiteit mede vanwege de vreselijke gevolgen die het met zich kan meevoeren. Gelijktijdig moet ons hart met deernis vervuld zijn jegens allen die hun levens in duigen zagen vallen doordat zij niemand hadden die hen de goede weg voorhield... die ten leven leidt. Laten we bidden dat zij de weg tot God en vergeving mogen vinden!
Eigenlijk hoor je niet meer zo veel over HIV en aids tegenwoordig, is mijn beleving. Er zijn nu bovendien zoveel virusremmende middelen die het uitbreken van de ziekte aids tot een minimum beperken dat je met HIV zelfs op een normale manier oud kunt worden, hoorde ik, mits ..... je maar je dagelijkse medicijnen inneemt.....De documentaire ging over een vrouw die als 19-jarige een tijd als aupair in Frankrijk werkte, daar verliefd werd en naief als ze was HIV opliep, iets wat enorme consequenties voor haar leven zou krijgen. Dat speelde halverwege de jaren tachtig. Ze werd ziek waarbij HIV geconstateerd werd met als uitzicht : nog een jaar te leven! Gelukkig ontwikkelde ze evenwel geen aids en met medicijnen bleek de zaak goed onder controle te kunnen blijven. In de praktijk wisten alleen haar behandelend arts en haar ouders dat ze HIV-besmet was.... Hoewel ze jaren lang met de gedachte leefde alleen te zullen blijven, verdrong ze haar feitelijke toestand en probeerde te leven als ieder ander. Ze trouwde en kreeg twee kinderen, maar had hem uit angst niets verteld over het feit dat ze HIV-positief was en dat hij daarmee een groot risico liep ook HIV te krijgen.
Een jaar of vijf later komt de zaak
echter aan het licht als ze een inwendige ontsteking krijgt en dan voor de behandelend arts duidelijk is hoe risicovol dit echtpaar leeft. Ze wordt aangemoedigd alsnog over haar HIV-besmetting aan haar man te vertellen.... Dat valt echter helemaal verkeerd... Hij verlaat aan en brengt een aanklacht tegen haar in, krijgt bovendien het alleenvoogdschap over de twee kinderen. Bovendien wordt ze veroordeeld tot 2,5 jaar gevangenis voor het opzettelijk in gevaar brengen van andermans leven.....
In de documentaire wordt duidelijk hoezeer zij gebukt gaat onder de gevolgen van haar naïviteit als 19-jarige. Hier gaat letterlijk op: "één moment van onbedachtzaamheid, kan maken dat men jaren schreit". De vrouw die de film maakte laat wel duidelijk blijken dat zij het algemene oordeel in de maatschappij erg hard vindt en dat er meer aandacht moet komen voor het lot van hen die met HIV-besmet zijn. De reacties op bloggen naar aanleiding van deze documentaire zijn sterk gemengd. Een deel vindt dat ze alleen maar als slachtoffer wordt gepresenteerd terwijl ze hoe dan ook vooral ook dader is; anderen leggen meer de nadruk op het feit dat man noch kinderen feitelijk met het HIV-virus zijn besmet, ofwel waarom zou ze gestrafd moeten worden?
De enorme druk en angst om wat er zal gebeuren als haar situatie bekend wordt bij anderen ervoer ze als ondraaglijk en ze besloot daarom om haar situatie mede via deze weg bekend te maken. Onderzoek heeft uitgewezen dat maar een zeer klein deel van hen die HIV-positief zijn dit naar buiten brengen. De meesten kiezen ervoor in de anonimiteit te blijven.... alleen te blijven met hun vreselijke geheim en hun angsten voor wat mogelijk komen gaat.
Eigen reflectie
Eigenlijk was ik wat verbaasd dat HIV toch nog zo'n enorm stigma blijkt te hebben. Vreemd eigenlijk vooral omdat de normen met betrekking tot sexualiteit al sinds eind jaren zestig enorm zijn geliberaliseerd, alles kan, alles mag vandaag. Dat het oplopen van een HIV-besmetting kennelijk dan toch nog zo veel weerstanden oproept bij de buitenwereld lijkt dan wat tegenstrijdig.
Iedereen moet feitelijk alles maar kunnen doen, maar als het tegen zit, dan wordt je door de maatschappij wel uitgespuwd... Het doet me denken aan de verloren zoon die als z'n geld op is door al z'n vrienden wordt verlaten... (zie Luk.15)
De hoofdoorzaak van deze HIV-problematiek komt m.i. uit een verkeerde visie op sexualiteit die mensen ertoe brengt gemakkelijk te denken over kortdurende relaties, abortussen en alle consequenties die daarmee verband houden. Daarnaast is deze vrouw in het verlengde daarvan uiteraard zowel slachtoffer als dader. Als je hoort dat deze vrouw permanent worstelt met haar schuld, zou ik haar heel graag willen vertellen dat haar schuldgevoel weliswaar terecht is, maar dat er desondanks bevrijding is door de liefde van de Heiland die ook haar geldt, die altijd vergeeft, die ons zijn eeuwige rust en diepe vrede wil schenken.
Het is beslist ook belangrijk om jeugd zo veel als daartoe mogelijkheid is, te waarschuwen voor deze verkeerde visie op sexualiteit mede vanwege de vreselijke gevolgen die het met zich kan meevoeren. Gelijktijdig moet ons hart met deernis vervuld zijn jegens allen die hun levens in duigen zagen vallen doordat zij niemand hadden die hen de goede weg voorhield... die ten leven leidt. Laten we bidden dat zij de weg tot God en vergeving mogen vinden!
Wil je reageren? Schrijf gerust naar thv@fastmail.com Elke serieuze reactie wordt beantwoord!
