HIV-besmet en dan...

Vorige week viel mijn oog op een Zweedse TV-documentaire die binnenkort zou worden getoond. De titel van de documentaire luidde Hur kunde hon? (Hoe kon ze?) Vandaag nam ik even tijd om daar naar te kijken. Ik weet niet of ie ook van buiten Zweden te zien is... maar dat hoor ik vast wel van iemand :)

Eigenlijk hoor je niet meer zo veel over HIV en aids tegenwoordig, is mijn beleving. Er zijn nu bovendien zoveel virusremmende middelen die het uitbreken van de ziekte aids tot een minimum beperken dat je met HIV zelfs op een normale manier oud kunt worden, hoorde ik, mits ..... je maar je dagelijkse medicijnen inneemt.....

De documentaire ging over een vrouw die als 19-jarige een tijd als aupair in Frankrijk werkte, daar verliefd werd en naief als ze was HIV opliep, iets wat enorme consequenties voor haar leven zou krijgen. Dat speelde halverwege de jaren tachtig. Ze werd ziek waarbij HIV geconstateerd werd met als uitzicht : nog een jaar te leven! Gelukkig ontwikkelde ze evenwel geen aids en met medicijnen bleek de zaak goed onder controle te kunnen blijven. In de praktijk wisten alleen haar behandelend arts en haar ouders dat ze HIV-besmet was.... Hoewel ze jaren lang met de gedachte leefde alleen te zullen blijven, verdrong ze haar feitelijke toestand en probeerde te leven als ieder ander. Ze trouwde en kreeg twee kinderen, maar had hem uit angst niets verteld over het feit dat ze HIV-positief was en dat hij daarmee een groot risico liep ook HIV te krijgen.

Een jaar of vijf later komt de zaak

Abortus ja of nee? De onbekende lezer beslist!

De laatste dagen werd veel ophef gemaakt in de pers over een echt (?)paar waarvan de vrouw in verwachting is en zich afvraagt of ze de zwangerschap al dan niet zullen afbreken, want erg veel zin hadden ze er niet in. Maar op hun blog schreven ze dat ze hun beslissing zouden laten afhangen van de bloglezers en dat ze zich zouden houden aan de groep die de meeste stemmen zouden krijgen.

Op het moment van schrijven lag het aantal anti-abortus stemmen op 80%. Mooi zouden we kunnen denken dus. Maar is het feit dat men op deze decadente wijze wil beslissen over het wel of niet mogen leven van een ongeboren kind niet tekenend voor het verval van onze maatschappij? En als je nog twijfelt bij het lezen hiervan, denk dan eens even aan het signaal wat je meegeeft aan je kind... Als dat dan straks geboren wordt en opgroeit krijgt het op een gegeven moment te horen dat het wel of niet geboren worden, ondergeschikt werd gemaakt aan de narcistische drang van pa en ma om toch maar vooral veel opschudding en publiciteit te verkrijgen, oftewel veel lezers op je blog. Dat laatste is immers zo leuk, want dan speel je immers een belangrijke rol mee in het beïnvloeden van anderen..... Maar is het niet zo dat je dan degene voor wie je meeste verantwoordelijkheid draagt - je eigen kind - daarmee met het gevoel laat zitten feitelijk niet echt welkom te zijn? Wat betekent dat voor het zelfbeeld van dat kind en wat kost het aan psychologische hulpverlening straks om zo'n kind weer een beetje gezond over zich zelf te laten denken? Die laatste vraag is misschien niet de belangrijkste maar het is niet zonder reden dat de laatste tientallen jaren zo veel mensen opgroeien met een uiterst mager zelfbeeld, iets wat enorme consequenties heeft voor de ontwikkeling van de maatschappij moet ik vrezen. En erger wordt het, want om die magere zelfbeeldgevoelens maar op te kunnen vijzelen, krijgen de jonge mensen het advies om toch vooral maar te zorgen dat ze er uit zien als een filmster want zo luidt de verborgen boodschap: "pas dan ben je de moeite waard" .... Zo kunnen we nog wel even doorgaan...

Terug naar het onderwerp is het goed om ons te realiseren dat wij allen die leven dus niet geaborteerd zijn! Wij mochten geboren worden en het leven ontvangen.... Zouden de aanstaande ouders van dit nog ongeboren kind zich daar wel van bewust zijn? Denk je eens even in dat jijzelf mogelijk geaborteerd zou zijn.... Dan had je dus niet geleefd.... Hoe voelt dat? Laat even jouw/uw mening horen!

Wil je reageren? Schrijf gerust naar thv@fastmail.com Elke serieuze reactie wordt beantwoord!

Over groot onrecht en wat daar aan te doen

De afgelopen week las ik diverse berichten in onze krant die me "verbolgen" maakten. Ik noem er hier één:

Genetisch-gemanipuleerde gewassen vormen oneerlijke bijstand

In het kader van de hulp aan Haïti na de enorme aardbeving aan het begin van dit jaar levert het internationale zadenbedrijf Monsanto gratis 475 ton genetisch gemanipuleerde zaden als humanitaire hulp, iets wat tot grote protesten bij 200.000 kleine boeren op Haïti heeft geleid, daar deze zaden een groot risiko vormen dat inheemse zaden gaan verdringen. Dat is echter niet het enige. Deze gen-gemanipuleerde gewassen vergen enorme hoeveelheden water, kunstmest en bestrijdingsmiddelen. Op deze laatste twee heeft Monsanto het patent. Deze gift is daarmee een middel om deze kleine boeren van hen afhankelijk te maken, omdat de zaden niet bewaard kunnen worden tot een volgend jaar waardoor men gedwongen wordt om jaarlijks nieuw zaad bij Monsanto aan te kopen inclusief de vereiste kunstmest en bestrijdingsmiddelen. Hulp tot zelfhulp plegen bijstandsorganisaties als motto te hanteren voor hun hulp. Dat hier eigen gewin leidend is, leidend tot afhankelijkheid van een sterke partij moge duidelijk zijn!

Mijn reactie

Ging het in veel andere reportages veelal over de mogelijk gevaarlijke maar nog onbekende gevolgen van het genmanipuleren van zaden, reden genoeg om zich tegen deze mogelijkheden uit te spreken, hier gaat het ook om een middel om macht en kapitaal naar zich toe te trekken op een manier die steeds meer mensen voedselafhankelijk maken van een paar kleine partijen. Bedenk wat zoiets kan betekenen ingeval van een diktatuur, verbod op verkoop aan persona-non-grata en je begrijpt wat de gevolgen hiervan kunnen zijn.

Wat doe je ertegen? De zoveelste lijst-tegen van je naam voorzien? Een protestmars organiseren? Vaak hebben wij het gevoel dat we nauwelijks meer kunnen doen dan dat. Toch geloof ik dat we echt meer kunnen doen! En dan niet in laatste instantie maar juist als eerste. Wij die geloven in God door het geloof in Jezus Christus mogen bidden tot Hem. Vreemd eigenlijk dat christenen maar zo weinig dit uiterst krachtige middel tot verandering aangrijpen. Nee niet als een methode naast anderen, het is het middel bij uitstek dat wij christenen mogen gebruiken. Gelovigen worden in de Bijbel opgeroepen het kwade te bestrijden door het goede, licht te brengen waar duisternis is, op te komen voor dat wat waar is in woord en daad; wij mogen boven alles onze Vader in gebed vragen om recht en gerechtigheid in al die moeilijke dingen die wij opmerken in het leven, waarmee we op een of andere wijze geconfronteerd worden.

De apostel Paulus roept ons ertoe op om niet de wereldse methoden te gebruiken tot verandering zoals hij het verwoordt in zijn 2e brief aan de Korinthiërs, hoofdstuk 10:

"3 Want al leven wij in het vlees, wij trekken niet ten strijde naar het vlees, 4 want de wapenen van onze veldtocht zijn niet vleselijk, maar krachtig voor God tot het slechten van bolwerken, 5 zodat wij de redeneringen en elke schans, die opgeworpen wordt tegen de kennis van God, slechten, elk bedenksel als krijgsgevangene brengen onder de gehoorzaamheid aan Christus,..."

De vraag aan ons is of wij de goede strijd strijden of moeten we wellicht het roer omgooien?

Wil je reageren? Schrijf gerust naar thv@fastmail.com Elke serieuze reactie wordt beantwoord!