kortste dag in Jönköping korter dan in Dordrecht

De ooster-lengtegraad en noorder-breedtegraad is uiteraard verschillend voor Jönköping en Dordrecht, met z'n conseqenties voor hoe lang de kortste dag duurt. Dit jaar is dat 22 december, 07.07 uur. Volgend jaar agv het schrikkeljaar een dag eerder. Ter vergelijking 22 december : Dordrecht NB 51°46' - OL 4°45' zon op: 8.46 uur onder: 16.33 uur Jönköping NB 57°47' - OL 14°42' zon op: 8:46 uur onder: 15.17 uur Opmerkelijk is dus dat de dag wel gelijktijdig begint maar veel eerder ophoudt hier in Jönköping. Het gelijk beginnen is in zekere zin toeval. Jönköping ligt echter 10° oostelijker dan Dordrecht en dus is het logisch dat de zon er eerder opgaat. Het feit dat Jönköping ook 6°noorderlijker ligt, maakt dat het verschil op de minuut af weer ongedaan gemaakt wordt deze dag. De komende dagen verandert dat echter weer! Dat de zon in Dordecht later ondergaat is begrijpelijk omdat Dordrecht 10° westelijker ligt dan Jönköping. Doordat Dordrecht ook nog eens 6° zuidelijker ligt wordt het verschil nu versterkt.

Tijdens deze dag komt de pendule als het ware tot stilstand, maar krijgt allengs meer vaart naarmate de dagen verstrijken. De daglengte neemt na 22 dec dagelijks toe met 6, 15, 25, 34, 43 sekonden om op 6 maart uit te komen op precies 5 min. Vanaf 31 maart neemt de toename weer af tot de langste dag bereikt is op 20 juni. Daarna herhaalt zich het proces in omgekeerde richting.

Het blijft boeien!

Wil je reageren? Schrijf gerust naar thv@fastmail.com Elke serieuze reactie wordt beantwoord!

Nogmaals over een teddybeer ...

In mijn vorige blog voerde ik een warm pleidooi om de waarde van onze privéopvattingen wat te relativeren – let wel, niet los te laten! Mogelijk dat sommigen de schrik in de benen kregen na het lezen van deze gedachten. Wel ook ik heb natuurlijk niet de ultieme waarheid in mijn binnenzak. Maar één ding weet ik. Het Woord van God werd mens zoals wij: Jezus Christus. Dat is volgens de Johannesbrief het belangrijkste om vast te houden. Zoals ik dat zie, betekent dat dat God zelf, in Christus Jezus, mens werd. Hij die van zichzelf kon zeggen: “Ik ben de weg, de waarheid en het leven” is voor ons het oriëntatiepunt voor ons leven. Hoe ons leven gestalte krijgt is echter voor ieder weer anders. God heeft met ieder van ons zijn eigen speciale gedachten. Zoals de natuur een ongebreidelde variatie ten toon spreidt zijn ook wij die Christus volgen allemaal anders. Wij allen moeten dat doen op onze geheel eigen wijze. Uiteraard dienen we daarbij allen te luisteren naar Hem die het Leven zelf is. Hij is de bron! Dat geeft een enorme ruimte en vrijheid. Wij moeten niet in eerste instantie naar elkaar maar naar Christus kijken. Nogmaals: Hij is en wil ons oriëntatiepunt zijn. Het domste wat we dan kunnen doen is proberen een kopie van een ander te worden of elkaar te bevechten in wat wij denken. Laten we erop gericht zijn elkaar maximaal dienstbaar te zijn in plaats van elkaar voor te schrijven hoe we precies moeten denken. Eigenlijk schrijf ik dit allemaal het meest voor mezelf…. Ik kom daarbij steeds weer terug op wat 1 Kor.13 ons voorhoudt: “Nu is mijn kennen nog beperkt, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben.” Het woord “beperkt” kan ook vertaald worden met “fragmentarisch” of “in delen”. Betekent dus dat we zo lang we hier op aarde leven nooit een totaalbeeld van de werkelijkheid zullen hebben. Net zo min niemand alle facetten van een diamant tegelijk kan zien, kunnen wij de diamant van het Leven (Jezus zelf!) in zijn geheel beschouwen. Altijd zien we maar één aspect tegelijk. Dat betekent dat we heel bescheiden moeten zijn in ons beoordelen van anderen. Dat is iets wat niet mee valt, want het gaat wel tegen onze natuur in. Zo gemakkelijk hebben we immers ik weet niet hoeveel op te merken over anderen. Maar of anderen staan of vallen, dat gaat hun eigen Heer aan, schrijft Paulus. Dat moet ons natuurlijk niet onverschillig maken ten opzichte van andere gelovigen; laten we bovenal voor elkaar bidden net als Paulus dat doet: “En dit bid ik, dat uw liefde nog steeds meer overvloedig moge zijn in helder inzicht en alle fijngevoeligheid, om te onderscheiden, waarop het aankomt. Dan zult gij rein en onberispelijk zijn tegen de dag van Christus, vervuld van de vrucht van gerechtigheid…” Fil.1:9ev. Onze gehechtheid aan onze opvattingen en zienswijzen kan ons echter zo in de weg staan dat we daardoor Christus zelf niet meer goed zien en tevens voortdurende frictie ervaren in contacten met andere gelovigen…. omdat we die onbewust steeds menen te moeten overtuigen van onze zienswijzen …. Onbewuste zelfoverschatting? Nogmaals, onze opvattingen kunnen voor ons worden als een teddybeer …. Ik denk dan aan dat meisje dat op sterven lag en ook zo verknocht was aan haar teddybeer.... Ze lag daar maar in haar bed met haar onafscheidelijke teddybeer. Ze wist dat ze niet lang meer te leven had en dat ze niets mee kon nemen naar het leven hierna… maar ze wilde zóó graag haar teddybeer meenemen. Ze vroeg vader en moeder of dat kon… Die wilden haar niet bezeren en zeiden, vraag het maar aan de Heer Jezus zelf. Die nacht droomde ze. Ze stond bij de hemelpoort. Daar keek ze in het vriendelijke gezicht van een engel. Ze was wel een beetje bang van die sterkuitziende engel, maar vanwege z’n vriendelijke gezicht durfde ze hem haar vraag voor te leggen. "Ik wil zo vreselijk graag mijn teddybeer meenemen als ik zo de hemel binnenga, mag dat?", vroeg ze. Ze was bezorgd dat de engel misschien haar verzoek zou afwijzen. De engel glimlachte echter. Maar waarempel, ze kreeg hetzelfde antwoord als haar ouders haar gegeven hadden… "vraag het zo maar aan de Heer Jezus zelf! Je zult Hem gauw ontmoeten!" Nu keek ze door de wijd open poort de hemel binnen. Het eerste wat ze daar zag was Jezus zelf die haar tegemoet snelde. Toen ze Hem zag begon ze helemaal te stralen en ze rende naar Hem toe! Bij de ingang, waar ze had gestaan toen ze met de engel sprak lag haar teddybeer. Op de grond…. Toen ze Jezus zag had ze hem pardoes losgelaten … Kijken wij mogelijk te weinig naar Jezus? “er klonk een stem uit de wolk: Deze is mijn Zoon, de geliefde, hoort naar Hem. En opeens, rondkijkende, zagen zij niemand meer bij zich dan Jezus alleen.” Mk.9

Wil je reageren? Schrijf gerust naar thv@fastmail.com Elke serieuze reactie wordt beantwoord!

Mijn opvattingen en een teddybeer

Het is menselijk om te zoeken naar waarheid die ons aanstaat. Dat is iets wat de sociale psychologie ons duidelijk maakt, maar we herkennen het denk ik allemaal. We hebben gewoon meer moeite met het lezen van artikelen of wat het ook moge zijn, die onze kleur niet zijn. Waarheid moet vooral onze opvattigen en inzichten bevestigen en vooral ook dat we gelijk hebben. Gelijk hebben betekent immers dat we niet dom zijn, maar intelligent en wie intelligent is, die "mag er zijn"! Het is dus zaak bevestigd te krijgen dat we intelligent zijn! Toch?

We zijn vaak ook zo ingenomen met onze inzichten dat we daar best voor willen knokken. Dat laatste is veelal nodig als we eerst met veel plezier uit de doeken hebben gedaan hoe we denken. Niks is immers beter dan dat iemand onze inzichten overneemt en voor zover dat via het WEB gebeurt dat bij voorkeur bevestigt door middel van een bevestigend commentaar? Wat dat betreft, denk ik dat het nauwelijks wat uitmaakt of we ons tot de baptisten, katholieken, gereformeerden of welke christelijke groep dan ook rekenen. We koesteren onze opvattingen zoals een kind z'n teddybeer koestert.

Met deze in veler ogen wellicht relativistische toon wil ik overigens bepaald niet zeggen dat wat we denken er niet toe doet. Van het tegenovergestelde ben ik overtuigd. Ik pleeg ook niet onder stoelen of banken te steken dat alleen de geopenbaarde gedachten van God die ons in de Bijbel worden medegedeeld ons tot werkelijk inzicht kunnen brengen met betrekking tot ons bestaan op deze aardbol. Ja, het allerbelangrijkste is wel dat we gaan inzien dat God ons in de dood en opstanding van Jezus Christus, zijn Zoon, ons zijn liefde heeft bewezen. Maar … hiervan eenmaal overtuigd - en dat geldt uiteraard voor heel velen in dit ondermaanse die zich christenen noemen - valt op te merken dat wij soms wel erg gemakkelijk Gods waarheid in onze binnenzak menen te kunnen stoppen. Dat kan natuurlijk niet. Die past daar helemaal niet in, maar onbewust lijken we daar vaak toch gemakshalve maar vanuit te gaan. Onze waarheid krijgt dan absolute trekjes en wij vaak ook. Heel menselijk! Maar tegelijk ervaren we dit bij anderen als "onmenselijk" of toch in elk geval als onplezierig, ja zelfs fundamentalistisch als wij zelf een tegengestelde gedachte zijn toegedaan.

Ach, zo lang we niet in een zware woordenstrijd verwikkeld zijn erkennen we allemaal volmondig dat wij geen patent op de waarheid hebben, maar waarom bevechten we elkaar binnen christelijke kring dan toch nog zo vaak alsof uitgerekend wij persoonlijk het enig ware inzicht zouden hebben ontvangen. Ik houd het maar even bij deze christelijke kring. Het is evident dat deze problemen zich daarbuiten net zo goed – zo niet erger - voordoen, zowel onder belijders van welke godsdienst dan ook als onder hen die geloven dat ze helemaal niets geloven. Op een of andere manier maken wij ons eigen denken tot het middelpunt van het universum en beoordelen alles vanuit ons eigen denken. Dat gaat natuurlijk ook heel moeilijk anders, maar toch… Menszijn betekent toch vooral dat we kunnen reflecteren over het leven, over ons eigen denken en daar ook kritisch over durven zijn. Helaas behoren heel veel mensen tot de categorie die liever niet nadenken en liever bezig gehouden worden door anderen. Onmenselijk, vind ik! Maar niet iedereen is er natuurlijk van overtuigd dat wij mensen meer zijn dan dieren en dieren denken nu eenmaal niet. Misschien dat je je dan ongemerkt ook gemakkelijk tot dat niveau verlaagt …
Hoe het ook zij, zeker als we de eerste periode van volwassenheid achter ons gelaten hebben, plegen we zo nu en dan op te merken dat we ten opzichte van zo'n tien vijftien jaar terug toch wel wat van inzicht zijn veranderd. Veelal ervaren we dat ook als redelijk normaal. Maar dan is het niet realistisch om te veronderstellen dat dat proces per vandaag ophoudt. Nee, vermoedelijk zullen we geleidelijk aan onze inzichten blijven bijstellen. De vraag is evenwel hoe het kan dat we vroeger op moment X met veel elan bepaalde inzichten konden verdedigen – soms alsof ons leven ervan afhing en nu na een aantal jaren X+10 met opnieuw heel veel elan onze inmiddels redelijk gewijzigde inzichten verdedigen en soms ook weer alsof ons leven ervan afhangt. U begrijpt nu wellicht waar ik heen wil. Als we nu zelf gedurende onze leefperiode meerdere malen van inzicht veranderen, zou het dan niet meer realistisch zijn als we ons voorzichtiger zouden opstellen ten opzichte van hen die net als wij willen vasthouden aan de Bijbel, maar misschien niet altijd precies tot dezelfde inzichten gekomen zijn als wij. We zijn immers zelf in beweging, groeien hopelijk in ons geloof.

Ik denk nog even verder…. Zou het komen doordat we op een of andere manier bang zijn door anderen overtuigd te raken van diens (uiteraard verkeerde) opvattingen? Dat kan immers een gevoel van onzekerheid veroorzaken en dat is iets wat we koste wat koste willen vermijden, toch? En dat niet alleen. We zijn immers ook best tevreden met onze eigen opvattingen (van dit moment). We ervaren ze altijd als beter dan die van anderen, anders zouden we die andere opvattingen toch onmiddellijk overnemen?

Nu is er nog een complicerende factor in het spel. De Bijbel dringt er namelijk op aan dat we "het woord des levens vasthouden" en "staat vast en houdt u aan de overleveringen, die u door ons, hetzij mondeling, hetzij schriftelijk, geleerd zijn." (2Thess2)
Zou het zo kunnen zijn dat we er al te gemakkelijk vanuit gaan dat ons geheel van denkpatronen en opvattingen daarmee samenvalt? In dat geval is het natuurlijk zaak om je zo veel mogelijk af te sluiten voor de gedachten van anderen om toch vooral niet verkeerd beïnvloed te worden. Nu is het overduidelijk dat niet iedereen er dezelfde inzichten opvattingen op na houdt, ook gelovigen niet. De vraag lijkt me daarom gerechtvaardigd om ons af te vragen wat de kans is dat juist wij, juist ik mij precies zo aan dat woord des levens vasthoudt dat dat geheel samenvalt met dat wat Paulus tot uitdrukking bracht in zijn brieven. Denkt u dat? Zo ja, dan is het zaak dat u met onvermoeide ijver uw inzichten wereldkundig maakt… Tja voor ons anderen geldt dat dan uiteraard niet en wij anderen doen er dan toch goed aan om niet al te zelfverzekerd onze inzichten te verkondigen als de enige echte waarheid.
Voor sommigen zou dat een schokkende ontdekking kunnen zijn, reden om aan te nemen dat deze wat relativistisch aandoende meimeringen wellicht gevaarlijk zijn voor het eigen denken.. Stel dat ik het met mijn inzichten nu toch eens niet bij het rechte eind heb. Tja, hoe groot is die kans eigenlijk? Hoe belangrijk is dat dan? In hoeverre hangt mijn eeuwig wel of wee daarvan af? Best lastige vragen – eerlijke vragen ook, toch? Denkt u er nog even zelf op door …. Schrijf gerust uw eigen gedachten op na het lezen van de mijne. Bij voorkeur in een commentaar op dit blogje. Gedachtenuitwisseling is immers menselijk? Niet uit de weg gaan dus! Binnenkort kom ik hier weer op terug met een vervolg…

Wil je reageren? Schrijf gerust naar thv@fastmail.com Elke serieuze reactie wordt beantwoord!