Deze woorden hebben een diepe betekenis... Dat hebben ze eigenlijk al zonder er al over na te denken. Vanochtend raakten ze me echter opnieuw en ik verwoord hier wat gedachten die bij me boven kwamen tijdens het lezen en "overpeinzen"...
Johannes, de discipel die Jezus liefhad, begint in dit gedeelte zijn vreugde te uiten over de liefde van de Vader die zich vooral daarin toont dat we niet alleen kinderen Gods genoemd worden maar het ook werkelijk zijn, onafhankelijk van hoe we ons af en toe voelen... voeg ik daar dan even aan toe.
Wie kinderen heeft, weet hoe dat is. Ook al gedragen ze zich lang niet altijd zoals je je zou wensen, toch blijf je van ze houden. Je kunt als het ware niet anders. God is ook zo; "erger" zelfs! Hij die liefde IS, zou Hij zijn kinderen niet lief hebben?
Het is niet zo
