Vorige week hoorde ik vrouwlief roepen: kijk eens in de tuin rechts: een reekalfje! Ik bevond me in de studeerkamer boven en liep snel naar de balkondeur. Het diertje bevond zich bij de aalbessenstruiken in onze tuin, waarvan ik de meeste aalbessen inmiddels al had geplukt. Toen bleek dat het geen aanstalten maakte om snel weer te vertrekken schuifelde ik voorzichtig en met de camera in de aanslag het balkon op.
Het beestje bevond zich misschien op zo'n 15 meter afstand van me, maar ook al zag het me, was dat kennelijk geen reden om onmiddellijk te vertrekken.
Het dier kon nauwelijks ouder zijn dan ca 2,5 maand, maar had inmiddels geen witte vlekken meer die zo kenmerkend zijn voor heel jonge reekalfjes. Ik vroeg me af hoe het dier daar gekomen was, want ons tuinhek was gesloten en het hek was naar het mij leek toch wel te hoog om er zomaar even overheen te springen.
Mogelijk was het via andere tuinen hier beland. Het beestje maakte absoluut geen aanstalten om weg te komen maar bleef snuffelen aan planten, struiken en onze kompostbakken. Op een gegeven moment vleide het zich zelfs een tijdje neer. Dat was voor mij aanleiding om wat dichterbij te komen, niet wetend hoe het zou reageren als ze me op het gras zou zien.
Via de voordeur en het gras naast ons huis om maar geen geluid te maken, trachtte ik voorzichtig over het gras lopend dichterbij te komen. Dat lukte eigenlijk zonder mankeren ook al hield ik er rekening mee dat ze op enig moment toch zou wegrennen. Dat gebeurde echter niet. Het dier zag me regelmatig en dan bleef ik stokstijf staan, ondertussend voortdurend foto's makend.
Na enkele ogenblikken kijken, ging het dan echter weer verder met snuffelen en keek ze ook weer gewoon een heel andere kant op. Die momenten nam ik echter te baat om al dichterbij te komen totdat ik op slechts enkele meters was genaderd, steeds doorgaand met foto's makend.
Het beestje raakte daardoor echter toch niet in paniek.
Wel probeerde het af en toe een plek in de omheining te vinden via welke ze zonder te hoeven springen in het bos achter het hek zou kunnen komen. Die mogelijkheid was er echter niet.
Kennelijk zat de schrik voor mensen er op die jonge leeftijd nog niet echt in.
Toen we even later zelfs met z'n tweeën waren, bleef het diertje gewoon op haar plek staan.Omdat ik wel eens had gehoord dat kalfjes gemakkelijk door de moeder verstoten worden als ze door mensen worden aangeraakt, besloten we niet nog naderbij te komen, maar opende het hek om haar de gelegenheid te bieden op die manier de weg naar de moeder terug te vinden.
Om het dier te helpen zich die kant uit te begeven, benaderde ik haar via de achterzijde waardoor ze inderdaad die kant uit liep en op een gegeven moment het tuinhek uit en het bos in liep.
Na een poos binnen te zijn geweest, ging ik later weer even kijken en zag het dier op zo'n 30 meter afstand tussen de struiken en maakte daar regelmatig klagelijke geluiden, iets wat ze niet deed toen ze zich nog bij ons in de tuin bevond.
We vonden het beiden een heel leuke ervaring om zo dichtbij het dier te kunnen komen. Je hebt echt het gevoel dichtbij de natuur te leven op deze manier.
Oudere exemplaren zijn zoals bekend aanmerkelijk schichtiger.Wil je reageren? Schrijf gerust naar thv@fastmail.com Elke serieuze reactie wordt beantwoord!
